Over Tilde iets vertellen is tegelijkertijd simpel en moeilijk. simpel omdat zij op een manier tot haar kunst komt die er geen doekjes om windt. Een tilde Van Uytven herken je aan de directheid van haar werk. Geen omwegen, geen filosofische hoogstandjes van diepere lagen van betekenissen die de mogelijke kijker op het verkeerde been moeten zetten. Neen. Niets van dit alles. Niet dat er geen diepgang is, maar geen puzzel, geen kronkels die het intellectueel gehalte van haar kunst moet bewijzen. Het is kunst die niet onder twijfels bedolven is. Die is wat zij is, niet meer, maar zeker niet minder.

De werken zijn stuk voor stuk met een beheersing tot stand gekomen en wijken daar voor geen millimeter van af. Het zijn figuratieve benaderingen van een abstracte manier van denken.

het evenwicht is een constante in de composities en zij houdt dat vol van het eerste tot het laatste doek met een zekerheid van toets die verbluffend is. Met andere woorden, zij scheidt zonder moeite het kaf van het koren, als er al van kaf sprake zou zijn. Ik bedoel hiermee dat zij er nu in geslaagd is om een oeuvre neer te zetten dat geen zwakheden meer kent. Elk doek is waard om tot het gezelschap van het geheel te behoren. Zij is er in geslaagd om met een directheid die geen twijfel overlaat, de kwaliteit ervan te benadrukken. Elk werk blijft zonder moeite een Tilde Van Uytven, groot, tussenin of klein formaat!

Ik koos er een werk uit dat typisch is voor haar gehele oeuvre, het bestaat uit verschillende groene vlakken (abstract?) met daartussenin witte vlekjes, (zonlicht op een bladerdak?). Het is tegelijkertijd abstract en figuratief, met evenveel reden van bestaan. Het is een les in kijken.

Cel Overberghe

mei 2025